Hala adımı soruyor beni tanımak isteyen insanlar.
Sanki bir fark yaratacakmış gibi.
Adım sadece bana aitmiş gibi.
Hala gülebiliyor mutlu olmak isteyen insanlar.
Sanki oyuncularmış gibi.
Hüzünlerini gizler gibi.
Hala yazabiliyor içini dökmek isteyen yazarlar.
Sanki kendi hayatlarını yazar gibi.
Okuyanın olması önemli değil gibi.
Hala bekliyor umut etmek isteyen insanlar.
Sanki tek dayanakları buymuş gibi.
Beklemekten mutluymuş gibi.
Hala seviyor bazı kör aşıklar.
Sanki nefes alır gibi.
Sevmezse ölürmüş gibi.
Hala duyuyor bazı kulaklar.
Sanki sesi hep yanındaymış gibi.
Bitmeyen bir melodiymiş gibi.
Hala ağlayabiliyor bazı gözler.
Sanki birikmiş gibi.
Yağmur yağarmış gibi.
Hala ölüyor bazı insanlar.
Sanki azrail eski dostu gibi.
Ölünce kurtulmuş gibi.
Hala hal hatır soruyor insanlar.
Sanki cevap umurlarındaymış gibi.
"İyiyim" koca bir yalan değilmiş gibi.
Ben mi?
Hala yürüyorum bu yolda.
Sanki yol hiç bitmeyecekmiş gibi.
Adımlarım geri geri gidiyor gibi.
Hala kendimi üzebiliyorum mesela.
Yeterince sebebim yokmuş gibi.
Hala sevebiliyorum mesela.
Her ne kadar aptalca olsa da.
Hala gülebiliyorum acılarıma.
Her ne kadar derin olsa da.
Mutluyum ama.
Bir düşmanım var mesela, dostumdan yakın.
Bir arkadaşım var mesela, beni benden iyi tanıyan.
Uzağımda biri var, aslında hep benimle.
Sen üzülme, ben iyiyim böyle.
