Bir adam tanıyorum ben,
Kendini tanımayan..
O kadar yabancı ki kendine,
Farkında değil değerinin..
O kadar anlamsız ki hayat onun için,
Ölse umrunda olmayacak..
Bir adam tanıyorum ben,
Işığını bulamayan..
O kadar karanlık ki bu adam,
Gülmese yalandan, ağlayacak..
Bir bilse, aslında doğru yere baksa,
Aradığını bulacak..
Bir adam tanıyorum ben,
Kendi yarasına tuz basan..
O kadar dalgın ki bu adam,
Yaraları kendi açıyor, farkında değil..
Biri söylese belki ona,
Kalbindeki bıçağı alacak..
Bir adam tanıyorum ben,
Aşık olan..
O kadar aşık ki bu adam,
Engeller umrunda değil..
O kadar seviyor ki,
Unutması mümkün değil..
Bir adam tanıyorum ben,
O'nu arayan..
O kadar arayan ki,
Onun için hayatını hiçe sayan,
Bir adam tanıyorum ben,
Konuşmayan..
Sessizce dinleyen çevresini,
Cevap veren içinden,
Dinlediği müziği hisseden,
Denizle dertleşen..
Bir adam tanıyorum ben,
Güvenmiş birilerine..
O kadar güvenmiş ki,
Bitti demek zor gelmiş ona.
O kadar sevmiş ki aslında,
Sevgisinden, geri dönmemiş..
Bir adam tanıyorum ben,
Arkasına dönüp bakan..
Yokluğunu farkeden yanında,
Biraz sevginin, belki bir dinleyicinin,
En önemlisi,
Sevdiğinin..
Bir adam tanıyorum ben,
Ne istediğini bilmiyor artık..
Konuşmuyor eskisi kadar,
İçi ağlıyor bize gülerken,
Sarhoş gibi sanki kalbi..
Söyledim mi bilmiyorum,
Bir adam tanıyorum,
Sözlerinde daha ciddi..
Belki de farkında,
Uçurumun kenarında bile olsa,
Bir şeyler eksik hayatında..
