Ne kadar

Ne kadar çaresiziz aslında,

Sevdiğimiz biri giderken. Ardında sana bıraktıklarına umursamadan, sadece onu isterken..

Bir ayrılığı peluş oyuncaklarla dindirmeye çalışacak kadar, bile bile, sırf kendine inat yaptığın hareketler yetmezmiş gibi, onu hatırlayacağını bilerek, sadece kendine karşı gelmeye çalışmandaki gibi..


Ne kadar yalnızız aslında,

O yokken yanımızda. Kendinle konuştuğunda, ses gelmeyeceğini bile bile sorduğun sorular yanındaki boşluğa..

Bir kere daha görmek istemek güldüğünü, sadece bir kez daha. Öğrenmek o an, yalnızlığının sadece sana ait olabileceğini..


Ne kadar boşuz aslında,

Selam verirken, nasılsın derken. Cevabını bile bile aynı soruları sorarken veya sırf bir kaç kelime daha konuşabilmek için saçmalarken..

Sadece severken..


Ben,

Çaresiz, yalnız ve belki de boş..

Seni özlerken, şimdiden..

Sebep

Seni neden seviyorum dedim sana içimden..

Sen de bilmiyordun, ben de..

Sonra düşündüm. Derinlere daldım..

Camın kenarına oturdum elimde bir bardak ıhlamurla..

Hep aynı çocuktum ben..

Uzaklara baktım..

Nereye bakacağımı bilemedim..

Gözlerim seni aradı ama göremedim..

Göremeyeceğimi biliyordum. Ama aradım. Her insana, tek tek baktım..

Gitmiştin..


Benim orada olduğumu bile göremeden gitmiştin..

Geç mi kaldım sevmek için seni?

Daha erken mi sevmeliydim?

Bilemedim sebebini Kukla olmamın, yine..

Sahi, ben seni niye sevmiştim?

"6"

Neden geldin?

Neden geldin gittiğin karanlıktan?

Veya geldin mi tamamen, yoksa umut vermek için mi bu dönüş?

Ancak beklemek mi tek yapabildiğin?

"6" atmaya çalışmak mı? Sıranın sana gelmesi için..

Sana bir şey söyleyeyim..

Benim zarım düştü elimden, kaybettim onu karanlıkta..

Senin karanlığında..

Hepsi de sıranın bana geçmesi içindi..

"6" atmak içindi..

Seninle konuşmak içindi..

Oyunu değil, seni kazanmaktı amacım..

Ben ortaya para koymamıştım..

Sahi, ben bu oyunda aslında hiç olmamışım..

Ben hiç olmamışım ki sana göre zaten..

Fişleri toplamanın vakti geldi..

Kumar bitti..

Masum

Masum değil hiç kimse..

Sen, ben, hiç birimiz..

Sen sevmeyi yanlış anlamışsın..

Sevince dururmuş zaman..

Bir kere daha ona bakabilesin diye..

Bir saniye için bile olsa..

Karanlıkta bile görmekmiş sevdiğini..

Bilmemekmiş sebebini..

Ben sevince durmadı zaman..

Belki de sevemedim..

Bir kere daha bakamadım ona..

Bir saniye için bile olsa..

Karanlıkta aradım, bulamadım seni..

Yoksa gittin mi?

Sadece sen mi? Yoksa herkes karanlıkta gider mi?

Her taş kaybolur mu karanlıkta?

Yalnızım bu boşlukta..

Yokluğunda..

Çocuk

Pencereden dışarı bakıyordu çocuk. Sokak lambalarına bakıyordu sebepsizce. Ihlamurun kokusunu içine çekti iyice, sonra o aklına geldi. Anılarını da getirmişti gelirken. Düşündü bir süre..

Kaybettiğini düşündü önce..

Neden kaybettiğini, neden gittiğini. Neden illa kaybetmesi gerektiğini birilerini..

Bir yudum aldı dalgınca, dudağını yaktı çocuk. Gözünden bir yaş düştü haberi olmadan..

Kaybetmeseydim ne olurdu diye sordu kendine..

Ona karşı söyleyemediklerini fısıldadı, bağırmak istemişti aslında. Sadece bağırmak ve biraz daha ıhlamur içmek..

Dudağını yakmak yeniden, belki de ağlamak..

Peki ne olacak dedi yıldızlara doğru. Bir cevap gelmedi, bir cevap beklememişti zaten..

Biraz daha sıkı tuttu elindeki bardağı. Sonra bıraktı birden..

Düşüşünü izledi, hani derler ya: Film gibi..

Bardak yere çarptı ve içindekiler yaktı çocuğun ayağını..

Çocuk mutluydu, ıhlamur içemese de..

En azından dudakları yanmayacaktı, bunu bilmek güzeldi..