Kibrit

'Çat'

İlk kibrit yandı.

Kibritin kokusunu seviyordu sadece çocuk.

Birden yanması, sonra sönmesini de hemen. Kendi gibi.

İlk kibrit söndü.

Kokusunu unutmamak için yakıyordu her dakika bir tane. Her dakikada bir alev daha yanıyordu içinde. Sönüyordu biraz. Çocuk elinin yanmasından korkup kendi söndürüyordu biraz sonra kibriti.

Ve bir dakika sonra.

İnce bir 'çat' sesi, bir alev daha, bir yanan duygu daha içinde çocuğun, bir korku ve üfleyince sönen ateş.

12. Kibrit söndü.

Geride kalan keskin koku.

Her seferinde biraz daha keskin belki.

Kokunun süresini uzatmak için 2'li 3'lü yakıyordu çocuk. Biraz daha fazla parlıyordu, biraz daha çabuk sönüyordu alev sadece. Biraz daha fazla korkuyor çocuk, biraz daha zor söndürüyordu alevi.

35. Kibrit sönmedi. 35. Kibritle beraber yaktığı 36. ve 37. de.

Korktu çocuk. Alev parmağına yaklaşınca sıcaklığı hissetti.

Fırlattı 3 kibriti. Söndüremediği 3 kibriti.

Önce yere düştü kibrit. Halıya.

Belki 3 tane olmasa halının tutuşması daha uzun sürebilirdi.

Belki çocuk şoka girmemiş olsa bağırabilirdi.

Belki o kibritler havada sönebilirdi.

Uzun sürmedi tutuşma, çocuk bağıramadı, kibritler havada sönmedi.

Daha da yayıldı hatta, koltuğa, oradan perdeye.

Perdeler bunun içindi sanki. Alev daha kolay yayılsın diye.

Çocuk alevin kitaplığa ulaşmasını izledi.

Bir umut üflemek istedi.

Yanan sadece duyguları değildi artık. Bütün bir ev ortaktı onun duygularına.

Bazı sesler duyuyordu çocuk bütün o çıtırtıların arasından.

Çığlık gibi. Korku gibi. Korkunun duyulabildiğini fark etti.

Şoktan çıkınca yaptığı ilk şey elindeki kibritleri yere atmak oldu.

Alevin ulaştığı kibritler parladı yine hızlıca. Bu sefer sönmediler ama.

Çocuk bu kadar sıcağı sevmiyordu. O sadece kibritin kokusunu seviyordu.

Dayanamadı çocuk. Yere düştü. Kibritlerin yanına.

Her yer kibrit kokuyordu şimdi.

Belki ölmemiş olsa hatasından ders alabilirdi.